nielsbrandaancotterink

De ogen van de gelukkige prins waren gevuld met tranen die over zijn gouden wangen liepen. Zijn gezicht was zo mooi in het maanlicht dat de kleine zwaluw vol medelijden was.  

“Wie ben je?” vroeg de zwaluw.

“Ik ben De gelukkige prins.”

“Waarom huil je dan? Je hebt me kletsnat gemaakt.”

“Toen ik nog leefde en een mensenhart had, wist ik niet wat tranen waren", antwoordde het beeld. “Overdag speelde ik met mijn vrienden in de tuin en 's avonds dansten we in de Grote Zaal. Om de tuin heen was een hele hoge muur, maar ik wilde niet weten wat erachter lag. Alles om me heen was zo prachtig. Mijn hofhouding noemde me De gelukkige prins. Zo leefde en stierf ik. En nu ik dood ben, hebben ze me hier zo hoog neergezet dat ik alle lelijkheid en ellende van mijn stad kan zien. En hoewel mijn hart van lood is gemaakt, kan ik niets anders dan huilen.”