Een wollig eitje, waardig gedragen door een blad aan de tak van een appelboom, ligt hoog en droog te wachten in de zon. Op een dag komt het eitje uit en ziet het rupsje het licht. “Woh dan!” zegt ze.

Hongerig als een paard zet zij haar stevige kaken in een sappige appel en knaagt zich gulzig een weg door het vruchtvlees. Dagen achtereen eet zij zich door van alles heen.

Maar genoeg heeft zij nooit.

Na het eten van een suikerspin bezint zij zich en spint van haar gedachten een huisje waarin zij aan een nieuw leven begint.